Άλλο η απεργία, άλλο η αναρχία

Το τελευταίο δίμηνο, με αφορμή μία σειρά από απεργιακές κινητοποιήσεις, διάφοροι αναρχικοί κύκλοι επιδεικνύουν ιδιαίτερη θέρμη στο να σπεύδουν κάθε φορά να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους προς τους εκάστοτε απεργούς.

Πρόσφατα, τοποθετηθήκαμε δημόσια πάνω σε ένα ζήτημα που ανέκυψε σχετικά με τον κλάδο της γουνοποιίας και με όσους κερδίζουν «τα προς το ζην» φυλακίζοντας και σφάζοντας ζώα για τη γούνα τους. Τώρα αισθανόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε το ίδιο και για έναν ακόμα κλάδο που βασίζεται στη συστηματική κακοποίηση και εκμετάλλευση των ζώων, τη βιομηχανία παραγωγής γάλακτος, αλλά και την ανάγκη η ανάλυσή μας να συμπεριλάβει και άλλα περιστατικά της επικαιρότητας.

Αναφερόμαστε στις κινητοποιήσεις στις εταιρείες ΦΑΓΕ και ΜΕΒΓΑΛ και στις παρόμοιες που είχαν προηγηθεί στη Δωδώνη. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για κινητοποιήσεις από εργαζόμενους (είτε υπάλληλοι, είτε συμβεβλημένοι γαλακτοπαραγωγοί), που έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι ο μισθός τους προέρχεται από την καταπίεση και εκμετάλλευση εκατοντάδων χιλιάδων ζώων. Ακριβώς μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις, έκαναν παραπάνω από προφανές ότι όχι μόνο δεν τους απασχολεί στο παραμικρό αυτή η πρακτική, αλλά αντιθέτως διεκδικούν το «δικαίωμα» να συνεχίσουν να αποτελούν ενεργούς φορείς της.

Πέρα από την κακοποίηση που συνιστά από μόνη της η φυλάκιση κάθε ζώου, ενδεικτικά μπορούμε να αναφερθούμε σε μερικές από τις πολλές αντίστοιχες «λεπτομέρειες» της διαδικασίας παραγωγής γάλακτος. Η τεχνητή σπερματέγχυση, δηλαδή το να βάζει ο “εργάτης” το χέρι του μέσα στις θηλυκές, ώστε να πιάσει τον τράχηλο και να τις γονιμοποιήσει τεχνητά, αποτελεί ξεκάθαρο βιασμό. Οι θηλυκές βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης εγκυμοσύνης καθ’ όλην τη διάρκεια της ζωής τους, ώστε να παράγουν αδιάκοπα γάλα. Μια ζωή που στη γαλακτοβιομηχανία διαρκεί το πολύ 5 χρόνια ενώ στη φύση θα ζούσαν μέχρι και τα 25. Το δαχτυλίδι μύτης πρόκειται για ένα εξάρτημα με καρφιά που ενσωματώνεται στο πρόσωπο του νεογέννητου, σφηνώνοντάς το στα ρουθούνια του, ώστε να μη μπορεί να θηλάσει το γάλα της μητέρας του. Αν και σε σχεδόν όλες τις φάρμες, ακόμα και στις πιο μικρές, τα νεογέννητα απομακρύνονται από τη μητέρα τους μέσα στις πρώτες 24 ώρες από τη γέννησή τους, το εξάρτημα αυτό διασφαλίζει ότι ούτε μία σταγόνα εμπορεύματος (μητρικό γάλα) δε θα πάει χαμένη. Άλλες «παραγωγικές» μέθοδοι που εφαρμόζονται στις βιομηχανίες γάλακτος είναι οι μηχανές που είναι μόνιμα συνδεδεμένες στο στήθος των θηλυκών και τους προκαλούν συνεχόμενο πόνο, οι ενέσεις ορμονών που τους γίνονται κ.ά. Εννοείται ότι τα άχρηστα αρσενικά που δεν παράγουν γάλα πωλούνται ώστε να σφαχτούν για κρέας. Μάλιστα, τοποθετούνται σε ατομικά κιβώτια όπου δεν έχουν καμία δυνατότητα να κινηθούν, διαφορετικά η κίνηση θα ενίσχυε το μυϊκό τους σύστημα και το κρέας τους δε θα ήταν αρκετά τρυφερό ώστε να πουληθεί ακριβά.

Ο αγώνας των εργαζόμενων αυτού του κλάδου δεν είναι και δικός μας. Για την ακρίβεια, ο δικός μας αγώνας τέμνεται κάθετα με το δικό τους. Απέναντι σε οποιονδήποτε αντιμετωπίζει τα ζώα ως πρώτη ύλη, μόνο εχθρικά μπορούμε να τοποθετηθούμε. Αυτό ισχύει για ολόκληρη την κλίμακα της παραγωγής ζωικών προϊόντων, από την πιο μικρή ατομική επιχείρηση μέχρι τη μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα. (Αντίστοιχα τοποθετούμαστε και απέναντι στις βιομηχανικές καλλιέργειες, για να προλάβουμε τον συνήθη επιπόλαιο «αντίλογο»). Η ατομική ευθύνη, οι συνέπειες που συνεπάγονται ατομικές επιλογές, όπως οι επαγγελματικές, δεν αναιρούνται και δεν κρύβονται πίσω από κανένα «εργατικό» προπέτασμα.

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, όσα συμβαίνουν είναι τουλάχιστον τραγελαφικά. Να υπενθυμίσουμε ότι δεν πρόκειται για ένα απλό καθεστωτικό μέσο μαζικής ενημέρωσης, αλλά για το κατεξοχήν καθεστωτικό: την κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία. Το ξεδίπλωμα των κυβερνητικών σχεδιασμών ήταν αρκετό για να προκαλέσει ένα «κύμα» αλληλεγγύης προς τους ανθρώπους που μέχρι πριν από λίγες μέρες εξέθεταν πρόσωπα αναρχικών αγωνιστών, ενώ στις κάθε είδους πορείες και διαδηλώσεις η μοναδική μορφή βίας που διέφευγε της προσοχής τους ήταν η κρατική, των εργοδοτών τους δηλαδή. Σχετικά σύντομα, κάποιες και κάποιοι υποχρεώθηκαν, μέσα σε όλες αυτές τις αντιφάσεις, να «φιλτράρουν» αυτήν την αλληλεγγύη, διευκρινίζοντας ότι αφορά μόνο τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους και όχι τα καλοπληρωμένα πρωτοκλασάτα στελέχη. Με άλλα λόγια, η περίφημη αλληλεγγύη συναρτάται με τη φορολογική δήλωση, για τους ανθρώπους που κύκλωσαν το «ΕΡΤ».

Παρόμοιο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης εκδηλώθηκε πρόσφατα και προς τους εκπαιδευτικούς. Εκδηλώθηκε προκαταβολικά, διότι ο πανηγυρικά εξαγγελθής «ένδοξος αγώνας» τελικά δε δόθηκε ποτέ, αλλά το τεράστιο «άδειασμα» δεν έγινε μάθημα… Παραγνωρίστηκε εντελώς ο ρόλος του σχολείου, ως θεσμού μέσα στο κοινωνικό μόρφωμα, δηλαδή το ότι πρόκειται για ένα μηχανισμό πλήρως ελεγχόμενο από το κράτος. Ένα μηχανισμό που με τη συνδρομή και της οικογένειας -ενός εκ των πυλώνων του γνωστού τρίπτυχου που συμπληρώνεται με το «Πατρίς-Θρησκεία»- μετατρέπει ανθρώπους σε μηχανές και επιχειρεί να εμφυτεύσει από πολύ νωρίς στις ανθρώπινες συνειδήσεις τις «αξίες» του ανταγωνισμού, της «επαγγελματικής αποκατάστασης» και της καριέρας. Ένα μηχανισμό στα γρανάζια του οποίου εγκλωβίζονται παρά τη θέλησή τους τόσες και τόσοι, με την υποχρέωση να υποτάσσονται στη σχολική ιεραρχία και να παρακολουθούν ήσυχα και πειθαρχημένα την εκπαιδευτική διαδικασία. Ένα μηχανισμό που καταστέλλει μυαλά και κλέβει ολόκληρα χρόνια από τις ζωές μας. Αν πρέπει να δεχτούμε ότι ο εκπαιδευτικός είναι «πρώτα απ’ όλα εργαζόμενος» και ότι αυτό αποτελεί επαρκή συνθήκη για την εκδήλωση της αλληλεγγύης μας, τότε ίσως πρέπει και να δεχτούμε ότι ένα παιδί είναι πρώτα απ’ όλα μαθητής και ότι αυτή του η ιδιότητα επισκιάζει όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά της ταυτότητάς του, μέχρι να καταφέρει να ολοκληρώσει τη διαδικασία της εκπαίδευσης.

Τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ώστε να αναδεικνύονται με μεγαλύτερη έμφαση κάθε λογής «δίκαια αιτήματα», σε κάθε είδους απεργιακή κινητοποίηση, την αντιλαμβανόμαστε ως μία ακόμα συνέπεια αυτής της γάγγραινας που συνεχίζει να εξαπλώνεται, της αγιοποίησης της εργατικής φιγούρας και των ψευδαισθήσεων που συντηρούνται σχετικά με την αποτελεσματικότητα της απεργίας ως μορφή αγώνα. Είναι μάλλον συνηθισμένο σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, κάποιοι και κάποιες να «στρογγυλεύουν» τις αναρχικές αιχμές τους και να χάνουν τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά τους, προκειμένου να γίνουν αρεστοί σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, μπερδεύοντας την αναρχία με την απεργία. Συμπεριφέρονται σαν νόθο παιδί του αριστερισμού και την ίδια στιγμή προσπαθούν να απομονώσουν οποιαδήποτε αναρχική τάση ξεφεύγει από τη λογική τους.

Σε μία συγκυρία που η εξουσία αντιμετωπίζει όλο και πιο απροκάλυπτα τον κάθε ένα και την κάθε μια από εμάς ως «εργατικό δυναμικό» στην υπηρεσία του «εθνικού στόχου» ανάκαμψης της οικονομίας, εμείς έχουμε προ πολλού πετάξει από πάνω μας την εργατική ταυτότητα. Την αλληλεγγύη μας την εκδηλώνουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί πραγματικά να λειτουργήσει ως όπλο.

Ο αγώνας για αναρχία, όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε, δε μπορεί να στριμωχτεί μέσα σε αιτηματικές διεκδικήσεις, ειδικά όταν αυτές εμπεριέχουν καταπίεση και εκμετάλλευση και δε χωράει, ως προς τις μορφές που λαμβάνει, στα πλαίσια καμίας απεργίας.

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση